Als we hier beginnen met de vermelding van de titel “Chuck E’s In Love”, dan weet wellicht elke muziekliefhebber dat dit de titel is van de eerste grote hit uit 1979 van de Amerikaanse zangeres en songschrijfster Rickie Lee Jones. In november van dit jaar wordt deze op piano, gitaar, accordeon en banjo spelende multi-instrumentaliste 65 jaar, maar dat betekent zeker nog niet dat ze zich op een rustig pensioentje aan het voorbereiden is.

In de jaren ‘80 had ze een relatie met singer-songwriter Tom Waits, daarna verhuisde ze naar Frankrijk waar ze trouwde, een zware drugsverslaving overwon en in 1988 haar dochter Charlotte Rose kreeg. Toen aan dat huwelijk weer een einde was gekomen trok Rickie Lee Jones terug naar Amerika waar ze tegenwoordig in New Orleans, Louisiana woont. Sinds haar muzikale debuut in 1979 verzamelde ze 19 albums in haar discografie, waaronder ook enkele live opgenomen platen.

Anno 2019 duikt ze enthousiast ‘alive and kicking’ weer op met een uitstekende nieuwe plaat die “Kicks” als titel heeft meegekregen. Daarop staan tien coverversies van allerlei obscure, gekende en minder gekende liedjes die in de voorbije decennia tijdens haar inmiddels 40-jarige muzikale carrière een blijvende indruk op haar hebben nagelaten.

De plaat begint met een door Rickie Lee Jones gepersonaliseerde versie van de song “Bad Company” die de gelijknamige Britse hardrockgroep in 1974 op hun tevens naar de band vernoemde debuutplaat plaatsten. Daarna volgt met “My Father’s Gun” een voor ons relatief onbekende song van Elton John uit zijn album “Tumbleweed Connection” uit 1970. Ze blijft grasduinen in het muziekverleden van de jaren ’70 met een op de bijgaande video te beluisteren mooie coverversie van het nummer “Lonely People” uit het in 1974 uitgebrachte album “Holiday” van de Amerikaanse folkrockgroep ‘America’.

De excellente muzieksmaak van Rickie Lee Jones wordt daarna verder bewezen door haar keuze voor het uit 1966 stammende nummer “Houston” van Lee Hazlewood en voor het uit 1944 afkomstige liedje “You’re Nobody Til’ Somebody Loves You” dat vooral gekend was in de versies van Dean Martin en ‘The Mills Brothers’ die er in 1954 een hit mee scoorden. Bijna 100 jaar terug in de tijd gaat ze dan naar een song uit 1928: de jazzklassieker “Nagasaki” van ‘Ipana Troubadours’, maar later ook gecoverd door o.a. diezelfde ‘The Mills Brothers’ en ‘The Pasadena Roof Orchestra’.

“Mack The Knife” is ook al zo’n jazzstandaard uit 1928 die door Kurt Weil geschreven werd voor de zogeheten ‘Threepenny Opera’ oftewel ‘Driestuiversopera’. Het prachtige nummer werd ontelbare keren gecoverd door o.a. Nick Cave, Mark Lanegan, Marianne Faithfull, Bing Crosby en zelfs Dr. John. Veertig jaar later nam de Amerikaanse rockgroep ‘The Steve Miller Band’ het nummer “Quicksilver Girl” op voor hun toenmalige album “Sailor” uit 1968.

1962 was het jaar waarin countrypopzangeres Skeeter Davis voor het eerst het liedje “The End Of The World” opnam, een song die in 1975 onsterfelijk werd gemaakt door ‘The Carpenters’ en nadien door een lange reeks andere artiesten werd gecoverd. Ook Rickie Lee Jones selecteerde deze nummers nu voor een eigen versie op deze coverplaat, die op zeer mooie wijze wordt afgesloten met haar versie van het liedje “Cry”, een popsong uit 1951 die tot grootste hit van ‘Johnnie Ray & The Four Lads’ uitgroeide en later ook gecoverd werd door o.a. Brenda Lee, Crystal Gayle en Tammy Wynette.

Dit album “Kicks” volgt op haar twee laatste succesplaten “The Devil You Know” uit 2012 en “The Other Side Of Desire” uit 2015 die beiden voornamelijk uit zelfgeschreven nummers bestonden. Of Rickie Lee Jones op eenzelfde bijval voor dit coveralbum zal kunnen rekenen moet de nabije toekomst uitwijzen. Wat ons betreft is dit alvast een perfect schot in de roos en we denken dat muzieknostalgici hier ook een zeer waardevol document zullen in terugvinden.

(valsam)